Magister historii publicznej

Program historii publicznej adresowany jest do wszystkich absolwentów studiów licencjackich, nie tylko historycznych, a nawet nie tylko humanistycznych, którzy chcieliby prowadzić badania i popularyzować publiczne zastosowania historii. Historia publiczna funkcjonuje od lat 70. jako subdyscyplina historii, ale także jako odrębna dyscyplina naukowa. Nazywana jest historią „dla ludu, przez lud, z ludem, ludu” i zajmuje się wszystkimi aspektami historii poza edukacją formalną (również edukacją akademicką). Działa od wielu lat na uczelniach na całym świecie i cieszy się dużą popularnością wśród studentów.

Sama historia koncentruje się na badaniu przeszłości (dążąc do odpowiedzi na pytanie „jak tam było?”), a historia publiczna prowadzi badania nad tym, jak wiedza o przeszłości jest obecna w świadomości społecznej i jak jest (i może być) wpajana w tej świadomości, z centralnym pytaniem „co ludzie wiedzą (czy/chcą) o tym, jak to było?”. Koncentruje się na pamięci historycznej, która w „tradycyjnych” badaniach historycznych jest raczej marginalna. Zajęcia z zakresu historii publicznej koncentrują się na sposobach kształtowania świadomości historycznej (czy pamięci zbiorowej) – zarówno w kontekście jej ram teoretycznych i mechanizmu (w tym np. polityki historycznej), jak i na różnych sposobach praktycznych (narzędzia/techniki) oddziaływania na tę pamięć i świadomość, począwszy od zbierania i przetwarzania świadectw przeszłości, poprzez pisanie przemówień i przygotowywanie innych tekstów promujących wiedzę historyczną, wystawy, instalacje historyczne, aż po lokalizowanie elementów historycznych w środkach masowego przekazu, rozrywce czy w środowisku wirtualnym w jej najogólniejsze znaczenie. Dlatego nawet ogólny chronologiczny przegląd przeszłości, który jest umieszczany w programie nauczania historii publicznej, koncentruje się na elementach (zjawiskach, wydarzeniach, procesach, jednostkach), które wywołują debaty i kontrowersje – czyli są obecne w sferze publicznej – i nie nie powtarzać tradycyjnego akademickiego programu nauczania historii.

Kompetencje te doprowadzą go do zatrudnienia w instytucjach zajmujących się zachowaniem, kształtowaniem i propagowaniem pamięci o przeszłości oraz zajmujących się obszarami:

• polityka historyczna – partie polityczne, samorządy, stowarzyszenia, agencje rządowe i inne instytucje państwowe,
• pozaszkolna edukacja historyczna – biblioteki, lokalne i ogólnopolskie placówki oświatowe
• połączenie historii i historii sztuki - muzea, skanseny, grupy twórcze i firmy (np. jako eksperci od filmów historycznych, gier, wydarzeń)
• połączenie historii i mediów (wydawnictwa, prasa, nowe media, strony internetowe, tematyczne kanały telewizyjne)
• zarządzanie archiwami i historia mówiona (osoby prywatne, samorząd)
• współpraca międzynarodowa (np. instytucje europejskie)

Absolwenci będą mieli również możliwość kontynuowania nauki na studiach doktoranckich. programy w naukach humanistycznych.