Mistrz w sztuce dźwięku

Sztuka dźwiękowa to nowa dziedzina w historii światowej twórczości artystycznej. Pojęcie „sztuki dźwiękowej” obejmuje obszary twórczości wykraczające poza tradycje praktyki muzycznej, gdyż chodzi tu o produkcje, w których istnieje możliwość pracy bez ograniczeń ze wszystkimi dostępnymi materiałami dźwiękowymi (nie tylko z tymi, które zwykle kojarzą się z muzyką) . Na przestrzeni XX i XXI wieku obserwuje się zjawisko ekspansji i wzajemnych relacji między różnymi dziedzinami i dyscyplinami twórczymi i artystycznymi w odniesieniu do muzyki i dźwięku. Niektóre z tych dyscyplin to: formaty i nośniki typowe dla sztuk wizualnych, takich jak rzeźba i instalacja; sztuka interaktywna; wynalezienie i budowa nowych instrumentów muzycznych (eksperymentalna luteria); różnorodność praktyk wykonawczych; m.in.

Różni badacze zgodnie twierdzą, że sztuka dźwiękowa, dziedzina w ciągłym rozwoju i ekspansji, stanowi oś centralnego znaczenia twórczości artystycznej naszych czasów. Seth Kim-Cohen (2009) wyjaśnia, że sztuka dźwiękowa w XX wieku nabrała własnej tożsamości jako „poszerzone pole dźwiękowe”, charakteryzując ją jako sztukę „nie-ślimakową” (ustanawiając analogię z pojęciem „sztuki poza siatkówką” M. Duchampa), w sensie proponowania różnych alternatyw zarówno dla tradycyjnych sztuk muzycznych, jak i tradycyjnych praktyk słuchania. Ze swojej strony López Cano wyjaśnia, że „pojęcie sztuki dźwiękowej nie odnosi się do określonej techniki, gatunku artystycznego czy praktyki, ale do transdyscyplinarnej dziedziny, w której zbiegają się specjaliści z skrajnie różnych dziedzin, dyscyplin i tradycji artystycznych (...) w tej dziedzinie różnorodne zachowania artystyczne wywodzące się z różnych tradycji sztuki współczesnej i awangardowej są wzajemnie integrowane, dyskutowane i zanieczyszczane”. W ten sposób konkluduje, że sztuka dźwiękowa „jest zintegrowana z paradygmatami sztuki współczesnej, przeformułowując je i budując własne” (López Cano, 2013).